Φυγόδικη στα «θέλω» των ψυχών μας..

 Χρόνια περιμένω ένα κλεμμένο χάδι σου, μια α...γκαλιά και ύστερα ας με πάρει το ποτάμι, όπως πήρε και τα όνειρα μου για το αύριο. Τι περίμενες τελικά να ακούσεις; Πως μπόρεσες την αγάπη μας να προδώσεις; Ένα βράδυ με κοίταξες στα μάτια , σαν να ήταν η τελευταία φόρα που με αντίκρισες, από εκείνη την στιγμή ήξερα πώς όλα τέλειωσαν. Δεν υπάρχει αγάπη σε μας, κάποιοι άλλοι την διοικούν πια.
Δεν άφησες την ψυχή σου να αφεθεί στην αγάπη μας, δεν τόλμησες και δεν τόλμησα ποτέ να σε ζήσω. Το γιατί δεν κατάλαβα ακόμη ..Γιατί κάποιοι μουχλιασμένοι μας παρέσυραν στην δική τους αδράνεια, μας φόρεσαν τα δικά τους ρούχα, την δική τους ζωή, αφεθήκαμε στα δικά τους «πρέπει» και «γιατί».
Έφυγες με πόνο στην ψυχή, δίχως καμιά δικαιολογία, με ένα «γράμμα» που δεν μπόρεσα ποτέ να ανοίξω, μέσα στα χρονιά που πονούσε η ψυχή μου. Δύο ερωτευμένοι χώρισαν, μα κανείς δεν άκουσε την φωνή τους, ούτε και των πόνο τους.
Δεν οργιστήκαμε, δεν νιώσαμε αγάπη, ακολουθήσαμε μοναχά το δρόμο της φυγής. Φυγόδικη στα «θέλω» των ψυχών μας, κι εσύ ακόμη τρέχεις να κρυφτείς από τον εφιάλτης της ζωής σου, απ’ τα πέτρινα δάκρια.
Πέρασαν τα χρόνια, τι καταλάβαμε; Σήμερα ζούμε μετανιωμένοι, μα είναι αργά. Το μαύρο χιόνι των ματιών μας είναι η ανάμνηση, μέσα στην μιζέρια της ζωής που ακολουθήσαμε. Μ’ αγαπούσες, σ’ αγαπούσα , ποιος ξέρει; Ίσως δεν υπήρξαμε ποτέ, όλα ήταν ένα όνειρο και τώρα απλά αφυπνιστήκαμε. Μα τώρα είναι αργά, μην ψάχνεις το γιατί, μην με κοιτάς, μην με κρίνεις. Τώρα ξέρουμε και η δύο μας ..πώς το «δεν τόλμησα» δεν ήταν αρκετό .

11/8/2011
Κέλλυ Νέρη